In het Engels heet ze Terfle, en dat is de naam van de oorspronkelijke uitgeverij van dit boek. Michael Hoeve heeft zijn eigen uitgeverij vernoemd naar Hermux Tantamoqs huisdier, een lieverheersbeestje. Rowling, maar dat is een deel van de aantrekkingskracht van zo'n boek een feest van herkenning! Het verhaal is spannend, de beschrijvingen van de achtergronden knus, en aan het eind komen er genoeg kronkels en verrassingen om de spanningsboog vast te houden. Dit wordt ook vaak gezegd over de boeken van J.K. Maar dat is echt een grapje voor volwassenen, en het hele stukje over de opera 'De Nachtvlinder' (afgeleid van Madame Butterfly, misschien?).Īlhoewel recensies van het boek op internet merken op dat 'De tijd stopt niet voor muizen' weinig nieuws bevat, ik heb er veel plezier aan beleefd.
Draai het om, en het wordt (bijna) Maria Callas. Er was wel één naam waar ik een grapje in ontdekte, en dat was de naam van een operazangeres, Camia Mallijs. Dat deed ik pas aan het eind van het boek, en wat bleek? Ze zijn bijna allemaal min of meer hetzelfde in het Engels. Ik hield een lijst bij, met de bedoeling de Engelse namen op te zoeken. De namen zijn heel ingewikkeld, en in het begin vond ik het moeilijk iedereen uit elkaar te houden. Alle personages zijn dieren, het merendeel muizen, ratten, hamsters en mollen, maar ze gedragen zich net als mensen. The fact that different characters are different kinds of rodents and small animals is mentioned, and there is some sense of species profiling, but unfortunately Hoeye doesn’t follow this up as much as it could have been.ĭit vond ik een erg leuk boek voor kinderen vanaf een jaar of 10. Hermux steps out of his mousy little existence (this is a pun, because he is in fact a mouse) to investigate, and finds himself embroiled in a dastardly plot. His imagination is fired up both by the attractive Linka Perflinger (I told you about the names) and her thrilling adventures, and becomes even more so when Linka fails to return to claim the watch. Hermux Tantamoq is shaken out of his extremely ordinary existence when a dashing aviatrix comes to his watch shop and asks him to fix her watch. It certainly helped that there was a lot more action so there were fewer painfully slow descriptions of Hermux’s meals and clothing. However, about halfway through I got interested in the mystery, and after that it was a quick read. Most of my dislike focused on the too-cute outlandish names and the too-detailed narratives of the main character’s daily routine. It’s difficult to write a positive review about a book that had me thinking about stopping through the entire first half.
0 kommentar(er)
